Kerst en dementie:
jezelf verliezen
'Als mij dat overkomt,' zegt een dochter van een mevrouw met
dementie me, 'dan hoeft het van mij niet meer.' Dementie wordt wel
de meest gevreesde aandoening genoemd. Waarom? 'Ik wil niet zo afhankelijk
leven en mijzelf verliezen,' zegt de dochter.
Dementie maakt je inderdaad afhankelijk. Gaandeweg moet je steeds
meer inleveren: je moet de naam van je eigen zus vragen, omdat je
die niet meer weet. Koffiezetten lukt niet meer; laat staan jezelf
aankleden. En het schrikbeeld van velen wordt nogal eens bewaarheid:
incontinentie.
Het is een ellendige aandoening. En dan moet het ook nog Kerst
worden...
Toch geeft Kerst mij juist steeds weer de kracht en hoop om in
de verpleeghuizen als dementiedominee te kunnen werken. Het wonderlijke
van het verhaal is namelijk dat het vertelt over een God die zichzelf
ook verliest. Die zijn grootsheid loslaat om mens te worden. Om
af te dalen naar het bestaan dat soms zoveel lijden impliceert.
Om dat te ervaren, aan den lijve. Om afhankelijk te leven. Zelfs
zo afhankelijk, dat zijn luiers verschoond moesten worden, door
Jozef en Maria.
Omdat we met Kerst vieren dat God zichzelf verliest, kan ik dementiedominee
zijn voor mensen die datzelfde ervaren.
|