Kerst en dementie: jezelf verliezen

'Als mij dat overkomt,' zegt een dochter van een mevrouw met dementie me, 'dan hoeft het van mij niet meer.' Dementie wordt wel de meest gevreesde aandoening genoemd. Waarom? 'Ik wil niet zo afhankelijk leven en mijzelf verliezen,' zegt de dochter.

Dementie maakt je inderdaad afhankelijk. Gaandeweg moet je steeds meer inleveren: je moet de naam van je eigen zus vragen, omdat je die niet meer weet. Koffiezetten lukt niet meer; laat staan jezelf aankleden. En het schrikbeeld van velen wordt nogal eens bewaarheid: incontinentie.

Het is een ellendige aandoening. En dan moet het ook nog Kerst worden...

Toch geeft Kerst mij juist steeds weer de kracht en hoop om in de verpleeghuizen als dementiedominee te kunnen werken. Het wonderlijke van het verhaal is namelijk dat het vertelt over een God die zichzelf ook verliest. Die zijn grootsheid loslaat om mens te worden. Om af te dalen naar het bestaan dat soms zoveel lijden impliceert. Om dat te ervaren, aan den lijve. Om afhankelijk te leven. Zelfs zo afhankelijk, dat zijn luiers verschoond moesten worden, door Jozef en Maria.

Omdat we met Kerst vieren dat God zichzelf verliest, kan ik dementiedominee zijn voor mensen die datzelfde ervaren.