Pasen 2018: Dementie is niet dood

Dood is niet dood. Dat vieren we met Pasen. Ik zou het graag aanvullen: dementie is ook niet dood.

Wanneer je dementie hebt, word je nogal eens dood verklaard. Vrienden laten verstek gaan, omdat ze niet goed weten hoe ze met je om moeten gaan, of omdat ze het beeld van je achteruitgang vrezen. Gaandeweg sta je er alleen voor. Je bent er dan eigenlijk al niet meer, terwijl je nog leeft.
Voor naasten van iemand met dementie voelt dat soms ook daadwerkelijk zo. 'Ik ben nog getrouwd, maar eigenlijk al weduwnaar,' vertelde een man wiens vrouw in het verpleeghuis woonde me. Ze herkende hem niet meer. Hij herkende haar ook niet meer: ze was zo anders geworden dan dat ze altijd was geweest.
Dementie kan ook voelen als een doodsvonnis: als ik dat maar niet krijg. Je kunt je zelfs al dood wensen, alvorens de ziekte je treft of aantast.

Jezus stierf aan het kruis en werd begraven. Jezus daalde af in het uitzichtloos en ondraaglijk lijden van de mens om haar nabij te zijn. Op Paasochtend zocht Maria Hem. Ze vond Hem niet, terwijl Hij nabij was. Hij stond nota bene naast haar! Hij sprak met haar. Maar ze herkende Hem niet. Hij was door zijn sterven heen onherkenbaar geworden, maar toch ook dezelfde. Hij is door de dood gegaan, om opnieuw te leven. En om nieuw leven te geven. Dat vieren we met Pasen, omdat we mogen delen in zijn kracht en zijn boodschap.

Met Pasen moeten we elkaar daarom verkondigen: de persoon met dementie is niet dood, maar leeft! Ze leeft! Iedereen mag het weten: ze leeft! Vergeet haar niet en zoek haar op, al is ze misschien onherkenbaar geworden. Want je bent nog steeds dezelfde persoon. Je leeft!